Czwarty

Inga o mały włos nie spadła ze schodów w hallu głównym, gdy zobaczyła postać siatkarza, opierającego się o jeden z filarów na dole. Koleżanki tylko zagwizdały znacząco, a inne dziewczyny spoglądały na chłopaka z niemałym zainteresowaniem.

Po chwili Andrzej ją zauważył i zaczął wspinaczkę po schodach. Spotkali się w połowie drogi. Pochylił się, by ucałować jej policzek.

- O czymś zapomniałam? – spytała niepewnie.

- Skąd. To tak spontanicznie. Teraz wybieraj: albo wracamy i ja gotuję albo jemy na mieście – zaproponował w trakcie drogi do samochodu.

- Eee… To jaką knajpę polecasz? – spytała, po czym zaśmiali się oboje. Tak dawno nie byli swobodni w swoim towarzystwie.

Zasiedli przy stole przykrytym fioletowym obrusem i oboje zanurkowali w menu restauracji.

- Chyba nie powinieneś się obżerać przed treningiem, co? – zerknęła na chłopaka.

- Przecież powietrzem nie mogę żyć – wyszczerzył się. – Obiad musi być.

- Już ja powiem Miguelowi, czemu zamiast chudnąć, to ty tyjesz – pogroziła Inga z przebiegłym uśmieszkiem.

- Cii… Nie możesz mnie wydać bo mi przydzieli ochroniarza, żeby pilnował mnie 24/7.

- Jeszcze jedna osoba w mieszkaniu to byłby już tłok – przyznała.

- Zwłaszcza w sypialni – mruknął pod nosem, ale brunetka to usłyszała i kopnęła go pod stołem w nogę.

- Ała! Chyba nie chcesz, żebym skończył jak Włodi – jęknął.

- A temu co się stało?

- Staw skokowy. W dodatku panikuje w szpitalu – skrzywił się Wrona.

- Biedaczek. Zanieś mu następnym razem jakieś słodycze, żeby mu się humor poprawił – doradziła.

- Bez przesady, to nic wielkiego. Szybko wróci do zespołu. Najwyżej nie pobaluje na rozpoczęciu sezonu. A właśnie, pamiętasz?

- Jasne, nawet myślałam nad kreacją – zapewniła.

- Ja nie chcę, żebyś się zmuszała. Wystarczy powiedzieć – spoważniał.

- Przecież możemy jak najbardziej wyjść razem. O co ci chodzi? – dziewczyna przyjrzała mu się niepewnie.

- Nie chcę, żebyś całe życie robiła wszystko pode mnie. Właśnie dlatego siatkarzom psują się związki. Kobiety chcą być niezależne i mieć swoje życie – tłumaczył trochę nieporadnie, nie wiedząc czemu zszedł na taki temat.

- Spokojnie. Nie od razu jest kolorowo, ale staram się znaleźć sobie zajęcie. Niedawno się przeprowadziliśmy – dodała pocieszająco.

- Właśnie. Sprowadziłem się tutaj, naraziłem na odtrącenie rodziny.

- Doskonale wiem, jak wygląda ta sytuacja, ale to nie twoja wina. Chciałeś tutaj grać i przyjąłeś ofertę, jednak to ja zaproponowałam wspólne mieszkanie.

- Inga – złapał ukochaną za dłonie. – Nie zaczęliśmy dobrze w Bełchatowie jako para. Wiem i to wyczuwam. Nie chcę, żebyś przeze mnie płakała.

Patrzyła uważnie na środkowego, czuła jego delikatny dotyk, słyszała zmartwiony głos. Jednak rozmawiają  o swoim związku i żadnemu z nich nie jest on obojętny. Nie wszystko da się wyrazić słowami, można się porozumieć bez nich.

~~~~

Niechęć do słuchania narzekania koleżanek wygnała ją na obiad na mieście, spacer i zakupy. Szatynka z ulgą wyszła na świeże powietrze. W końcu pierwszy chłodniejszy dzień w tym tygodniu. Narzuciła na siebie skórzaną kurtkę i ubrała trampki.

Do wyjazdu pozostało zaledwie kilka dni z kolokwium zaliczeniowym na końcu. Mogła zacząć wcześniej naukę, ale zawsze twierdziła, że nie potrzebuje aż tyle czasu. Ze spokojem skonsumowała obiadowe danie z devolayem. Potem odwiedziła mały supermarket i z reklamówką w ręce przemierzała parkowe alejki.

Dzień nadawał się na spacer. Słońce świeciło popołudniowym blaskiem, jednak chłodny wiatr szumiał w gałęziach drzew. Żałowała, że nie związała włosów. Bardzo lubiła je poddawać działaniom powiewów, ale nie zawsze kierowały się w odpowiednią stronę.

Minutę później wystarczył moment, by straciła widoczność na rzecz większości włosów zawianych na twarz. Poczuła, jak w kogoś uderza.

- Przepraszam – rzuciła ze skruchą i odeszła kawałek, żeby doprowadzić się do porządku.

- Wszystko w porządku? – zapytanie w języku angielskim nakazało jej się odwrócić.

~~~~

Razem z Facundo i Andrzejem szli spacerem na trening. Mieszkali niedaleko siebie i raz postanowili zostawić samochody na parkingu. Rozmawiali o zbliżającym się sezonie i Polak wtajemniczał ich w Plusligę. Nim przekonają się na własnej skórze, woleli zrobić mały wywiad. Na razie wiedzieli tylko, że kibiców będzie mnóstwo.

- Przygotujcie się na piski fanek. Będą chciały was stratować – zażartował brunet.

- Jakoś się je poskromi. Może partnerką u boku? – zastanawiał się przyjmujący.

- Trochę to pomaga, owszem, ale niektóre są zdolne do wszystkiego.

- Ja poproszę jak najmniej psychicznych – odparł Uriarte.

- Damy radę.

Potem pogrążyli się w rozmowie o wprowadzanych ustawieniach i komunikacji na boisku. Naprawdę czuli coraz więcej energii, pomimo potężnej eksploatacji organizmu. Udane zagrania tłoczyły nowe porcje endorfiny i adrenaliny do organizmu, aż człowiek zapominał o zmęczeniu, dopóki nie rozbrzmiał gwizdek.

Najniższy brunet poczuł uderzenie w ramię, lekko zataczając się do tyłu. Długowłosa dziewczyna potrąciła go. Obejrzał się za siebie, lekko oszołomiony. Zobaczył szamoczącą się z zakupami i własnymi włosami szatynkę.

- Wszystko w porządku? – zapytał z grzeczności. Gdy fryzura osobniczki wróciła do pierwotnego stanu, Nicolas doznał olśnienia.

- Jasne. Jeszcze raz przepraszam za nieuwagę – wykrztusiła z siebie, chcąc jak najszybciej odejść.

- Marta, co ty tu robisz? -  Zrobił kilka kroków w stronę odchodzącej dziewczyny. Zatrzymała się i powoli odwróciła.

Siatkarz stał i uśmiechał się do niej, tak jakby rozpoznał na ulicy starą znajomą. Oni widzieli się pierwszy raz w życiu przed kilkoma dniami. Rozpoznał ją, wbrew jej nadziejom. Pewnie pamiętał ją jako brudnego dziwoląga.

- Mam praktykę studencką, chyba wspominałam –wyjaśniła Polka.

- Nico, jesteś w Polsce od niedawna, a ty już masz tu jakieś znajome? – zapytał Andrzej, patrząc w zdumieniu na scenkę przed sobą. – Proszę, jaki szybki.

- Przedstawisz nas? – Facundo objął przyjaciela ramieniem, uśmiechając się szeroko do studentki.

- Facundo Conte, argentyński przyjmujący, jeden z najlepszych na świecie, talent po ojcu Hugo. Cieszę się, że gracie u nas z Nico. Miło mi, Marta Niesnasek.

Rozgrywający tylko się uśmiechnął na wyraz twarzy kolegi. Ona doskonale orientowała się w siatkarskich tematach.

- A o mnie co powiesz? – podszedł do nich środkowy, pesząc szatynkę swoją postawą.

- Że ty i Karol w jednym zespole to mieszanka wybuchowa?

- Zgadzam się – przytaknął niższy Argentyńczyk. – Długo tu będziesz?

- Do końca tygodnia, na szczęście – westchnęła. – Bez urazy, ale to strasznie męczące. Chciałabym odpocząć.

- Pozwolę sobie zgadnąć, że byłaś jednym z ludków w żółtych kaskach – dedukował Wrona.

- Taka dziewczyna w kopalni? – przyjmujący obrzucił towarzyszkę taksującym spojrzeniem.

- Kolejni stereotypowi faceci. Świetnie dam sobie radę. Pa – pomachała im, chcąc odejść.

- Może zaprosisz koleżankę na mecz?

Uriarte spoglądał zdezorientowany to na kolegów to na dziewczynę przed sobą. Wrona uderzył się dłonią w czoło.

- Żebym ja musiał ci podryw wymyślać.

- Jaki mecz? Jaki podryw? – Marta czuła się coraz dziwniej.

- Nieważne. Wpadnijcie do Energii ze znajomymi. Będzie miał kto kibicować – zachęcał rozgrywający, który w końcu się ożywił.

- Nie jest to czasem jakiś zamknięty sparing?

- Po prostu nie ogłaszaliśmy w mediach. Miejscowi kibice na pewno przyjdą.

- Zobaczymy. Miło było poznać – pożegnała się ostatecznie. Chłopacy patrzyli na jej znikającą sylwetkę.

~~~~

Przewracając się na łóżku w trakcie drzemki, analizowała meczową propozycję. Zawsze marzyła o meczu na żywo w Bełchatowie. Czuła, że powinna podzielić się tą wieścią z innym entuzjastą siatkówki pośród jej znajomych. Zapukała ostrożnie do pokoju chłopaków,  a słysząc odzew, uchyliła drzwi.

- Cześć. Lesio, jest sprawa. Podobno można na meczyk wpaść jutro.

- Ale że na Skrę? Właź i gadaj! – wciągnął ją do środka i posadził na łóżku.

- Tak. Jakiś sparing przedsezonowy. Nie miałam o tym pojęcia, ale dostałam cynka. – Nie zamierzała zdradzać informatora.

- Coś mi tu kręcisz, ale wybaczam ci za to info – pogroził brunet palcem.

- Zbierzesz ludzi? Może jest jakiś plakat na mieście, to się dowiem szczegółów.

- Jasne, że pójdziemy ekipą, a teraz chodź. Polecimy pod halę. Tam na pewno coś musi być.

W taki oto sposób z największym grupowym wariatem przemierzyła pół Bełchatowa, ale nie na darmo. Faktycznie, skromny plakat wisiał przy głównym wejściu. Leszek przybił dziewczynie piątkę.

- No, no. Martix, będzie zabawa!

Następny dzień zajęć minął szatynce niezwykle szybko, gdyż myślami krążyła wokół siatkówki. Wydarzenia poprzednich dni zdawały się być snem. Uśmiechnęła się do siebie, rozbijając jeden z odłamków skalnych na pół.

- Matko, wyglądasz jak psychopatka. Boję się ciebie. Masz niebezpieczne narzędzie w ręku – Ania cofnęła się o kilka kroków.

- Ja bym jej nie denerwował. Może wyobraża sobie, że to twoja głowa – dorzucił swoje trzy grosze Kuba. Roześmiali się razem z Martą, widząc przerażoną minę koleżanki.

- Szkoda mojego młotka brudzić krwią.

Jej koleżanki z pokoju nie podzielały zafascynowania siatkówką, ale chociaż Emilię udało się namówić na wyjście, kusząc wizją grupy wysportowanych facetów.

- Podziękujcie Marcie za to wyjście – rzucił chłopak na zbiórce przed hotelem. Rozległy się okrzyki i gwizdy.

- Lesz, zginiesz marnie – syknęła, ruszając do przodu.

Na hali trafili na rozgrzewkę drużyn i licznie gromadzących się kibiców. Całą ponad dwudziestoosobową grupą usiedli w wolnym sektorze przy boisku.

- Dobra, przyznaję, że Skra to nie moja ulubiona drużyna, ale rozruszajmy tę budę – wykrzyknął prowodyr grupy. – Tak się bawi, tak się bawi Bełchatów!

Potrząsnęła głową, widząc skaczącego kolegę, wciągającego do zabawy coraz więcej ludzi. Leszek na fali był lepszy niż klub kibica w pełnym rynsztunku. Zazdrościła mu tej swobody podczas bycia w centrum uwagi. Ściągnął na nich nawet spojrzenia zawodników. Tego się obawiała, bo rozgrywający zaczął przyglądać się im uważniej. Nie miała gdzie się schować, więc po prostu skurczyła się na krzesełku. Ich spojrzenia jednak się spotkały, a w dodatku siatkarz uśmiechnął się czarująco i pomachał ręką.

- Martix! Co to było? – kolega zawisł na jej ramieniu.

- Co?

- Nie udawaj głupiej. Właśnie macha ci pół Skry.

Obejrzała się, dostrzegając Facundo z Wroną, którzy czekali w kolejce do ataku i przy okazji szczerzyli się do trybun. Westchnęła ciężko.

- Skąd miałam wiedzieć, że mnie poznają?

- To są te twoje znajomości, które cię zaprosiły na mecz, tak? – obrócił jej twarz na wprost swojej. – Gadaj, małpo.

- Wpadłam na nich przypadkiem, nic wielkiego – mruknęła.

- Aha! A potem nie przychodź do mnie i nie proś na chrzestnego – brunet rzucił pouczającym tonem, za co dostał cios między żebra.

- Nie zapędzaj się, Leszczu.

~~~~

Odkąd zobaczył sporą grupę młodych ludzi, bawiącą się świetnie na trybunach, liczył na ponowne spotkanie Polki. Nie odpuściła sobie okazji na mecz. Dojrzał ją w końcu i nagle przestał się denerwować. Czy poczułby się zawiedziony, gdyby nie przyszła? Sam nie potrafił sobie odpowiedzieć. Po prostu cieszył się z jej obecności na widowni.

Skoncentrował się na rozegraniu, bo co chwilę dostawał w swoje ręce piłkę, a jego koledzy fruwali przy siatce. Każde dobre słowo od atakujących podnosiło go na duchu. Ambicja Argentyńczyka kazała mu tak długo próbować, aż nie znalazł z każdym przepisu na odpowiednie rozegranie. Nie dało się ukryć, że czasem przesadzał z szybkością. Wtedy zawodnicy ledwo co dotykali piłki, a potem spoglądali na niego zdumieni. Jeszcze ich kiedyś przyspieszy. Uśmiechnął się pod nosem po efektownym pipie z Conte, za który trener poklepał go po plecach.

- Przyszła twoja znajoma – rzucił przyjmujący, gdy szli w stronę krzesełek i ręczników.

- Widziałem.

- I co?

- Nie rozumiem – spojrzał pytająco na kumpla.

- Zamierzasz coś z tym zrobić? – Facundo upił kilka łyków wody.

- Niby co? – rozgrywający dalej nie pojmował sytuacji.

- Myślałem, że ci się spodobała.

- No taaak, ale…

- Zaproś ją do klubu na imprezę, na spacer, do kina, cokolwiek – wtrącił Andrzej, siadając obok. – Tylko nie bądź jak kołek.

- Uwzięliście się na mnie, czy co?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siema :) Długo mnie nie było, dałam wam odpocząć ode mnie :P

Ech ten biedny Nicolasek :D

Trzymajcie się!